ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ:
ΑΡΗΣ
ΠΛΟΥΤΟΝΑΣ
ΕΡΜΗΣ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
ΚΡΟΝΟΣ
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ
ΔΙΑΣ
ΟΥΡΑΝΟΣ
ΓΗ
ΗΛΙΟΣ
ΠΛΑΝΗΤΕΣ
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ:
Πέθανε ο Νιλ Αρμστρονγκ, ο πρώτος άνθρωπος που πήγε στο φεγγάρι
Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών, ο αμερικανός πρώην αστροναύτης Νιλ Αρμστρονγκ, ο πρώτος άνθρωπος που πήγε στο φεγγάρι.
Οπως μετέδωσε απόψε ο ιστότοπος της εφημερίδας: "Τα Νέα" (απ'όπου και η φωτογραφία), ο Νιλ Αρμστρονγκ, είχε υποβληθεί σε εγχείρηση μπαϊπάς στην καρδιά πριν από λίγες ημέρες. Ως διοικητής της αποστολής Απόλλων 11, ο Αρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη Σελήνη, στις 20 Ιουλίου του 1969. «Ενα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα», είχε πει τότε.
Είχε γεννηθεί στις 5 Αυγούστου 1930 στο Ουαπακονέτα του Οχάιο, με καταγωγή από τη Σκωτία, την Ιρλανδία και τη Γερμανία. Ο Αρμστρονγκ έκανε την πρώτη του πτήση μαζί με τον πατέρα του σε ηλικία έξι ετών και από τότε λάτρεψε τις πτήσεις. Ηταν πιλότος σε αμερικανικά μαχητικά στο πόλεμο της Κορέας, στη δεκαετία του 1950, πριν ενταχθεί στο διαστημικό πρόγραμμα της ΝASA το 1962.
Ο πύραυλος που μετέφερε τον Αρμστρονγκ μαζί με τους αστροναύτες Μπαζ Ολντριν και Μάικλ Κόλινς στο Διάστημα εκτοξεύτηκε από το διαστημικό κέντρο της NASA στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριδα, στις 16 Ιουλίου 1969. Τέσσερις μέρες μετά, στις 20 Ιουλίου 1969 ο Αρμστρονγκ μαζί με τον Ολντριν επιβιβάστηκαν στη σεληνάκατο «Αετός», προσσεληνώθηκαν και ο Αρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στην επιφάνεια της Σελήνης. Η αποστολή με το Απόλλων 11 ήταν η τελευταία διαστημική βόλτα για τον Αρμστρονγκ, καθώς την επόμενη χρονιά η NASA τού ανέθεσε ερευνητική εργασία στον τομέα της αεροναυτικής. Εγκατέλειψε τη NASA έναν χρόνο αργότερα για να γίνει καθηγητής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, όπου και ζούσε με τη σύζυγό του, Κάρολ. Ο Αρμστρονγκ είχε υποβληθεί σε εγχείρηση μπαϊπάς στην καρδιά, δύο μόλις ημέρες μετά τα γενέθλιά του στις 5 Αυγούστου, προκειμένου να αποφραχθούν στεφανιαίες αρτηρίες. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε η οικογένειά του αναφέρεται ότι ο θάνατός του οφείλεται σε επιπλοκές από την επέμβαση. Δεν διευκρινίζεται, όμως, πότε και πού άφησε την τελευταία του πνοή.
Στις 11 Δεκεμβρίου 1972 οι αστροναύτες Γιουτζίν Κέρμαν, Χάρισον Σμιτ και Ρόναλντ Έβανς αποτέλεσαν ως μέλη της αποστολής Απόλλων 17, το έκτο και τελευταίο πλήρωμα που περπάτησε στη Σελήνη. Σύμφωνα με δηλώσεις του διευθυντή της NASA, Τσαρλς Μπόλντεν, αυτό το γεγονός δεν πρόκειται να αλλάξει για πολλά χρόνια. Οι σημαντικότεροι λόγοι για αυτή την απόφαση είναι η αλλαγή στις προτεραιότητες των αποστολών της NASA και ο περιορισμός του προϋπολογισμού της τα τελευταία χρόνια.
«Η NASA δεν πρόκειται να πάει στο φεγγάρι με επανδρωμένη αποστολή πιθανότατα για όσο ζω», δήλωσε ο Μπόλντεν, πρώην αστροναύτης και ο πρώτος Αφροαμερικάνος μόνιμος διευθυντής της NASA. «Ο λόγος για αυτό είναι ότι μπορούμε να κάνουμε μόνο ένα συγκεκριμένο αριθμό πραγμάτων», πρόσθεσε.
Πρωταρχικός στόχος της NASA, όπως έχει εκφραστεί και από τον ίδιο τον πρόεδρο Ομπάμα, αποτελούν επανδρωμένες αποστολές σε αστεροειδείς έως το 2025 και στον Άρη έως το 2035. Για το σκοπό αυτό αναπτύσσεται ο καινούριος πύραυλος Space Launch System (SLS), αξίας 18 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Αξίζει να σημειωθεί πως αντίθετα με τη NASA, το Κινέζικο Πρόγραμμα Εξερεύνησης της Σελήνης αναμένεται να στείλει Κινέζους «ταϊκοναύτες» (αστροναύτες στην Κινεζική) στο φεγγάρι τα επόμενα χρόνια, μετά τις πρόσφατες επιτυχημένες μη επανδρωμένες αποστολές του.
Οι δορυφόροι Chang'e 1 και 2 πραγματοποίησαν με επιτυχία τροχιές γύρω από τη Σελήνη το 2007 και το 2010 αντίστοιχα, ενώ μέσα στο έτος αναμένεται να προσεληνωθεί ο Chang'e 3. Από την επιτυχία του τελευταίου εξαρτάται και το πότε θα πραγματοποιηθεί επανδρωμένη αποστολή, σύμφωνα με τον Ουγιάνγκ Ζιγιουάν, διευθυντή του προγράμματος. Σε κάθε περίπτωση αυτό δε θα συμβεί νωρίτερα από το 2017, όταν και αναμένεται να επιστρέψει ο Chang'e 3 και το 100 κιλών σεληνιακό όχημα που θα εξερευνήσει την επιφάνεια της Σελήνης.
Κατά καιρούς ενδιαφέρον για αποστολή αστροναυτών στη Σελήνη έχουν εκφράσει και οι διαστημικές υπηρεσίες της Ιαπωνίας και της Ινδίας, ενώ το μέλος της ρωσικής κυβέρνησης Ντμίτρι Ρογκόζιν δήλωσε πρόσφατα ότι η Ρωσία οφείλει να έχει ως απώτερο στόχο τη δημιουργία σεληνιακής βάσης.
ΝΑSA
Ο Μπαζ Όλντριν στην επιφάνεια της Σελήνης, κατά την αποστολή Απόλλων 11 που έφερε τους πρώτους ανθρώπους στην επιφάνεια του φυσικού δορυφόρου της Γης.
Το πρόγραμμα Απόλλων σχεδιάστηκε για την προσελήνωση ανθρώπων και την ασφαλή επιστροφή τους στη Γη. Τα Απόλλων 8 και Απόλλων 10 δοκίμασαν διάφορα εξαρτήματα κατά την περιστροφή τους γύρω από τη Σελήνη και επέστρεψαν με φωτογραφίες από την σεληνιακή επιφάνεια. Στις 20 Ιουλίου 1969, το Απόλλων 11 προσελήνωσε τους πρώτους ανθρώπους, τον Νηλ Άρμστρονγκ και τον Μπαζ Όλντριν. Το Απόλλων 13 δεν προσεληνώθηκε λόγω μηχανικής βλάβης, αλλά εκ θαύματος επέστρεψε ασφαλείς και με εκατοντάδες φωτογραφίες. Οι έξι αποστολές που προσεληνώθηκαν επέστρεψαν με πλήθος επιστημονικών δεδομένων και περίπου 400 κιλά σεληνιακών δειγμάτων. Εκτελέστηκαν πειράματα μηχανικής εδάφους, μετεωριτικά, σεισμικά, θερμικά, σεληνιακής τοπογραφίας, μαγνητικών πεδίων και ηλιακών ανέμων.
Το λεωφορείο δεν έφερε μόνο καλά νέα στη NASA. Οι πτήσεις αποδείχθηκαν πολύ ακριβότερες από τις προβλέψεις και παρότι η καταστροφή του Τσάλλεντζερ επισήμανε τους κινδύνους των διαστημικών πτήσεων, το κοινό έχασε και πάλι το ενδιαφέρον του καθώς οι πτήσεις φάνηκε να γίνονται κοινότυπες. Ξεκίνησε δουλειά πάνω στον Διαστημικό Σταθμό Φρίντομ (αγγλ. Space Station Freedom), ως τον βασικό στόχο για το επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα, όμως μέσα στη NASA υπήρχε διαφωνία ότι αυτά τα προγράμματα ήταν σε βάρος πιο εμπνευσμένων, μη επανδρωμένων αποστολών, όπως οι διαστημοσυσκευές Βόγιατζερ.
Εντούτοις, το λεωφορείο έχει χρησιμοποιηθεί για την εκκίνηση σημαντικών προγραμμάτων, όπως το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χάμπλ (αγγλ. Hubble Space Telescope, HST). Το HST δημιουργήθηκε με ένα σχετικά χαμηλό προϋπολογισμό 2 δις δολαρίων, αλλά λειτουργεί συνεχώς από το 1990 και έχει ενθουσιάσει επιστήμονες και κοινό. Μερικές από τις εικόνες που έχει στείλει είναι διάσημες, όπως οι πρωτοποριακές εικόνες Hubble Deep Field. Το HST είναι ένα κοινό πρόγραμμα της NASA με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος και η επιτυχία του έστρωσε το δρόμο για μεγαλύτερη συνεργασία των δύο οργανισμών.
Η εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου Ατλάντις στην αποστολή STS-27 (1988).
To 1995 η Ρωσο-Αμερικανική συνεργασία θα πραγματοποιούνταν εκ νέου με την εκκίνηση των αποστολών Διαστημικού Λεωφορείου-Μιρ και για άλλη μια φορά είχαμε πρόσδεση αμερικανικού σκάφους με ρωσικό (αυτή τη φορά ένα πλήρη διαστημικό σταθμό). Αυτή η συνεργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τη Ρωσία και την Αμερική να είναι οι δύο μεγαλύτεροι συνεργάτες στον πιο εκτεταμένο διαστημικό σταθμό που δημιουργήθηκε ποτέ, τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Η δύναμη αυτής της συνεργασίας έγινε ακόμα πιο προφανής όταν η NASA άρχισε να βασίζεται στα ρωσικά σκάφη για την υποστήριξη του ISS μετά την καταστροφή του Κολούμπια το 2003, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον προσωρινό παροπλισμό του στόλου των διαστημικών λεωφορείων για περισσότερο από δύο χρόνια.
Με κόστος πάνω από εκατό δις δολάρια, είναι μερικές φορές δύσκολο για την NASA να δικαιολογήσει την ύπαρξη του ISS. Ο γενικός πληθυσμός, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, δύσκολα εντυπωσιάζεται με λεπτομέρειες επιστημονικών πειραμάτων στο διάστημα, προτιμώντας νέα για μεγαλόσχημα προγράμματα σε εξωτικές τοποθεσίες. Ακόμα και σήμερα ο ISS δεν μπορεί να στεγάσει τόσους επιστήμονες όσους είχε αρχικά σχεδιαστεί.
Στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90 η NASA αντιμετώπισε συρρικνούμενους ετήσιους προϋπολογισμούς λόγω περικοπών από το Κογκρέσο. Σε απάντηση, ο ένατος διευθυντής της NASA, ο Ντάνιελ Γκόλντιν, προώθησε την προσέγγιση "γρηγορότερα, καλύτερα, φτηνότερα", η οποία επέτρεψε στη NASA να μειώσει τα κόστη συνεχίζοντας την εισαγωγή μιας ποικιλίας αεροδιαστημικών προγραμμάτων (Πρόγραμμα Ντισκάβερι). Αυτή η μέθοδος δέχτηκε κριτική και επανεξετάστηκε μετά την διπλή απώλεια του Mars Climate Orbiter και του Mars Polar Lander το 1999. Από την άλλη, το πρόγραμμα διαστημικού λεωφορείου της NASA είχε ολοκληρώσει 116 επιτυχημένες εκτοξεύσεις μέχρι τον Δεκέμβριο του 2006.
Η τραγωδία του Κολούμπια το 2003, η οποία είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του πληρώματος, προκάλεσε μια αναστολή 29 μηνών στις πτήσεις του διαστημικού λεωφορείου και ήταν το έναυσμα για σοβαρή επανεξέταση των προτεραιοτήτων της NASA.
Διαχειριζόμενη από το Εργαστήριο Προώθησης Τζετ (αγγλ. Jet Propulsion Laboratory, JPL) της NASA, στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια, η αποστολή Φοίνιξ (αγγλ. Phoenix) εκτοξεύθηκε στις 4 Αυγούστου 2007. Θα ψάξει για πιθανά υπόγεια αποθέματα νερού στο βόρειο πόλο του Άρη. Αυτή η βολίδα προσεδάφισης αναβιώνει πολλά από τα πειράματα και τα όργανα μέτρησης της αποτυχημένης αποστολής Mars Polar Lander του 1999. Ένα βελτιωμένο και μεγαλύτερο όχημα, το Εργαστήριο Φυσικής του Άρη (αγγλ. Mars Science Laboratory) ή αλλιώς Curiosity προσεδαφίστηκε με επιτυχία στον Άρη στις 5 Αυγούστου 2012.
Η αποστολή Νέοι Ορίζοντες (αγγλ. New Horizons) στον Πλούτωνα ξεκίνησε το 2006 και θα κάνει διέλευση από τον πλανήτη το 2015. Η διαστημοσυσκευή δέχθηκε βαρυτική ώθηση από το Δία τον Φεβρουάριο του 2007, εξετάζοντας μερικούς από τους εσωτερικούς δορυφόρους του και ελέγχοντας τα όργανα μέτρησης κατά τη διάρκεια της διέλευσης.
Επίσης, φέτος τελείωσε η σχεδίαση των οχημάτων που θα αντικαταστήσουν τα διαστημικά λεωφορεία τα Orion. Αυτά αναμένονται να είναι έτοιμα για την πρώτη επανδρωμένη διαστημική αποστολή το νωρίτερο το 2014, ενώ μέχρι το 2020 θα έχουν πραγματοποιήσει επαναπροσέγγιση της Σελήνης.
ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ
ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ
ΣΕΛΗΝΗ
ΑΡΗΣ
ΠΛΟΥΤΟΝΑΣ
ΕΡΜΗΣ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
ΚΡΟΝΟΣ
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ
ΔΙΑΣ
ΟΥΡΑΝΟΣ
ΓΗ
ΗΛΙΟΣ
ΠΛΑΝΗΤΕΣ
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ:
Πέθανε ο Νιλ Αρμστρονγκ, ο πρώτος άνθρωπος που πήγε στο φεγγάρι
Οπως μετέδωσε απόψε ο ιστότοπος της εφημερίδας: "Τα Νέα" (απ'όπου και η φωτογραφία), ο Νιλ Αρμστρονγκ, είχε υποβληθεί σε εγχείρηση μπαϊπάς στην καρδιά πριν από λίγες ημέρες. Ως διοικητής της αποστολής Απόλλων 11, ο Αρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη Σελήνη, στις 20 Ιουλίου του 1969. «Ενα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα», είχε πει τότε.
Είχε γεννηθεί στις 5 Αυγούστου 1930 στο Ουαπακονέτα του Οχάιο, με καταγωγή από τη Σκωτία, την Ιρλανδία και τη Γερμανία. Ο Αρμστρονγκ έκανε την πρώτη του πτήση μαζί με τον πατέρα του σε ηλικία έξι ετών και από τότε λάτρεψε τις πτήσεις. Ηταν πιλότος σε αμερικανικά μαχητικά στο πόλεμο της Κορέας, στη δεκαετία του 1950, πριν ενταχθεί στο διαστημικό πρόγραμμα της ΝASA το 1962.
Ο πύραυλος που μετέφερε τον Αρμστρονγκ μαζί με τους αστροναύτες Μπαζ Ολντριν και Μάικλ Κόλινς στο Διάστημα εκτοξεύτηκε από το διαστημικό κέντρο της NASA στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριδα, στις 16 Ιουλίου 1969. Τέσσερις μέρες μετά, στις 20 Ιουλίου 1969 ο Αρμστρονγκ μαζί με τον Ολντριν επιβιβάστηκαν στη σεληνάκατο «Αετός», προσσεληνώθηκαν και ο Αρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στην επιφάνεια της Σελήνης. Η αποστολή με το Απόλλων 11 ήταν η τελευταία διαστημική βόλτα για τον Αρμστρονγκ, καθώς την επόμενη χρονιά η NASA τού ανέθεσε ερευνητική εργασία στον τομέα της αεροναυτικής. Εγκατέλειψε τη NASA έναν χρόνο αργότερα για να γίνει καθηγητής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, όπου και ζούσε με τη σύζυγό του, Κάρολ. Ο Αρμστρονγκ είχε υποβληθεί σε εγχείρηση μπαϊπάς στην καρδιά, δύο μόλις ημέρες μετά τα γενέθλιά του στις 5 Αυγούστου, προκειμένου να αποφραχθούν στεφανιαίες αρτηρίες. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε η οικογένειά του αναφέρεται ότι ο θάνατός του οφείλεται σε επιπλοκές από την επέμβαση. Δεν διευκρινίζεται, όμως, πότε και πού άφησε την τελευταία του πνοή.
Στις 11 Δεκεμβρίου 1972 οι αστροναύτες Γιουτζίν Κέρμαν, Χάρισον Σμιτ και Ρόναλντ Έβανς αποτέλεσαν ως μέλη της αποστολής Απόλλων 17, το έκτο και τελευταίο πλήρωμα που περπάτησε στη Σελήνη. Σύμφωνα με δηλώσεις του διευθυντή της NASA, Τσαρλς Μπόλντεν, αυτό το γεγονός δεν πρόκειται να αλλάξει για πολλά χρόνια. Οι σημαντικότεροι λόγοι για αυτή την απόφαση είναι η αλλαγή στις προτεραιότητες των αποστολών της NASA και ο περιορισμός του προϋπολογισμού της τα τελευταία χρόνια.
«Η NASA δεν πρόκειται να πάει στο φεγγάρι με επανδρωμένη αποστολή πιθανότατα για όσο ζω», δήλωσε ο Μπόλντεν, πρώην αστροναύτης και ο πρώτος Αφροαμερικάνος μόνιμος διευθυντής της NASA. «Ο λόγος για αυτό είναι ότι μπορούμε να κάνουμε μόνο ένα συγκεκριμένο αριθμό πραγμάτων», πρόσθεσε.
Πρωταρχικός στόχος της NASA, όπως έχει εκφραστεί και από τον ίδιο τον πρόεδρο Ομπάμα, αποτελούν επανδρωμένες αποστολές σε αστεροειδείς έως το 2025 και στον Άρη έως το 2035. Για το σκοπό αυτό αναπτύσσεται ο καινούριος πύραυλος Space Launch System (SLS), αξίας 18 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Αξίζει να σημειωθεί πως αντίθετα με τη NASA, το Κινέζικο Πρόγραμμα Εξερεύνησης της Σελήνης αναμένεται να στείλει Κινέζους «ταϊκοναύτες» (αστροναύτες στην Κινεζική) στο φεγγάρι τα επόμενα χρόνια, μετά τις πρόσφατες επιτυχημένες μη επανδρωμένες αποστολές του.
Οι δορυφόροι Chang'e 1 και 2 πραγματοποίησαν με επιτυχία τροχιές γύρω από τη Σελήνη το 2007 και το 2010 αντίστοιχα, ενώ μέσα στο έτος αναμένεται να προσεληνωθεί ο Chang'e 3. Από την επιτυχία του τελευταίου εξαρτάται και το πότε θα πραγματοποιηθεί επανδρωμένη αποστολή, σύμφωνα με τον Ουγιάνγκ Ζιγιουάν, διευθυντή του προγράμματος. Σε κάθε περίπτωση αυτό δε θα συμβεί νωρίτερα από το 2017, όταν και αναμένεται να επιστρέψει ο Chang'e 3 και το 100 κιλών σεληνιακό όχημα που θα εξερευνήσει την επιφάνεια της Σελήνης.
Κατά καιρούς ενδιαφέρον για αποστολή αστροναυτών στη Σελήνη έχουν εκφράσει και οι διαστημικές υπηρεσίες της Ιαπωνίας και της Ινδίας, ενώ το μέλος της ρωσικής κυβέρνησης Ντμίτρι Ρογκόζιν δήλωσε πρόσφατα ότι η Ρωσία οφείλει να έχει ως απώτερο στόχο τη δημιουργία σεληνιακής βάσης.
ΝΑSA
Πρόγραμμα Aπόλλων[Επεξεργασία]
Η εποχή του Διαστημικού Λεωφορείου[Επεξεργασία]
Το Διαστημικό Λεωφορείο έγινε ο βασικός στόχος της NASA στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στη δεκαετία του '80. Σχεδιασμένο ως ένα συχνά εκτοξεύσιμο και, ως επί το πλείστον, επαναχρησιμοποιούμενο όχημα, το 1985 κατασκευάστηκαν τέσσερα διαστημικά λεωφορεία. Το πρώτο, το Κολούμπια εκτοξεύθηκε στις 12 Απριλίου 1981.Το λεωφορείο δεν έφερε μόνο καλά νέα στη NASA. Οι πτήσεις αποδείχθηκαν πολύ ακριβότερες από τις προβλέψεις και παρότι η καταστροφή του Τσάλλεντζερ επισήμανε τους κινδύνους των διαστημικών πτήσεων, το κοινό έχασε και πάλι το ενδιαφέρον του καθώς οι πτήσεις φάνηκε να γίνονται κοινότυπες. Ξεκίνησε δουλειά πάνω στον Διαστημικό Σταθμό Φρίντομ (αγγλ. Space Station Freedom), ως τον βασικό στόχο για το επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα, όμως μέσα στη NASA υπήρχε διαφωνία ότι αυτά τα προγράμματα ήταν σε βάρος πιο εμπνευσμένων, μη επανδρωμένων αποστολών, όπως οι διαστημοσυσκευές Βόγιατζερ.
Εντούτοις, το λεωφορείο έχει χρησιμοποιηθεί για την εκκίνηση σημαντικών προγραμμάτων, όπως το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χάμπλ (αγγλ. Hubble Space Telescope, HST). Το HST δημιουργήθηκε με ένα σχετικά χαμηλό προϋπολογισμό 2 δις δολαρίων, αλλά λειτουργεί συνεχώς από το 1990 και έχει ενθουσιάσει επιστήμονες και κοινό. Μερικές από τις εικόνες που έχει στείλει είναι διάσημες, όπως οι πρωτοποριακές εικόνες Hubble Deep Field. Το HST είναι ένα κοινό πρόγραμμα της NASA με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος και η επιτυχία του έστρωσε το δρόμο για μεγαλύτερη συνεργασία των δύο οργανισμών.
Με κόστος πάνω από εκατό δις δολάρια, είναι μερικές φορές δύσκολο για την NASA να δικαιολογήσει την ύπαρξη του ISS. Ο γενικός πληθυσμός, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, δύσκολα εντυπωσιάζεται με λεπτομέρειες επιστημονικών πειραμάτων στο διάστημα, προτιμώντας νέα για μεγαλόσχημα προγράμματα σε εξωτικές τοποθεσίες. Ακόμα και σήμερα ο ISS δεν μπορεί να στεγάσει τόσους επιστήμονες όσους είχε αρχικά σχεδιαστεί.
Στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90 η NASA αντιμετώπισε συρρικνούμενους ετήσιους προϋπολογισμούς λόγω περικοπών από το Κογκρέσο. Σε απάντηση, ο ένατος διευθυντής της NASA, ο Ντάνιελ Γκόλντιν, προώθησε την προσέγγιση "γρηγορότερα, καλύτερα, φτηνότερα", η οποία επέτρεψε στη NASA να μειώσει τα κόστη συνεχίζοντας την εισαγωγή μιας ποικιλίας αεροδιαστημικών προγραμμάτων (Πρόγραμμα Ντισκάβερι). Αυτή η μέθοδος δέχτηκε κριτική και επανεξετάστηκε μετά την διπλή απώλεια του Mars Climate Orbiter και του Mars Polar Lander το 1999. Από την άλλη, το πρόγραμμα διαστημικού λεωφορείου της NASA είχε ολοκληρώσει 116 επιτυχημένες εκτοξεύσεις μέχρι τον Δεκέμβριο του 2006.
Η τραγωδία του Κολούμπια το 2003, η οποία είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του πληρώματος, προκάλεσε μια αναστολή 29 μηνών στις πτήσεις του διαστημικού λεωφορείου και ήταν το έναυσμα για σοβαρή επανεξέταση των προτεραιοτήτων της NASA.
Το μέλλον της NASA[Επεξεργασία]
Οι συνεχιζόμενες έρευνες της NASA περιλαμβάνουν αναλυτικές μελέτες του Άρη και του Κρόνου και αναλύσεις της Γης και του Ήλιου. Άλλες διαστημοσυσκευές της NASA βρίσκονται καθ' οδόν προς τον Ερμή και τον Πλούτωνα. Με αποστολές στο Δία να βρίσκονται στο στάδιο του σχεδιασμού, τα δρομολόγια της NASA καλύπτουν πάνω από το μισό ηλιακό σύστημα.Διαχειριζόμενη από το Εργαστήριο Προώθησης Τζετ (αγγλ. Jet Propulsion Laboratory, JPL) της NASA, στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια, η αποστολή Φοίνιξ (αγγλ. Phoenix) εκτοξεύθηκε στις 4 Αυγούστου 2007. Θα ψάξει για πιθανά υπόγεια αποθέματα νερού στο βόρειο πόλο του Άρη. Αυτή η βολίδα προσεδάφισης αναβιώνει πολλά από τα πειράματα και τα όργανα μέτρησης της αποτυχημένης αποστολής Mars Polar Lander του 1999. Ένα βελτιωμένο και μεγαλύτερο όχημα, το Εργαστήριο Φυσικής του Άρη (αγγλ. Mars Science Laboratory) ή αλλιώς Curiosity προσεδαφίστηκε με επιτυχία στον Άρη στις 5 Αυγούστου 2012.
Η αποστολή Νέοι Ορίζοντες (αγγλ. New Horizons) στον Πλούτωνα ξεκίνησε το 2006 και θα κάνει διέλευση από τον πλανήτη το 2015. Η διαστημοσυσκευή δέχθηκε βαρυτική ώθηση από το Δία τον Φεβρουάριο του 2007, εξετάζοντας μερικούς από τους εσωτερικούς δορυφόρους του και ελέγχοντας τα όργανα μέτρησης κατά τη διάρκεια της διέλευσης.
Επίσης, φέτος τελείωσε η σχεδίαση των οχημάτων που θα αντικαταστήσουν τα διαστημικά λεωφορεία τα Orion. Αυτά αναμένονται να είναι έτοιμα για την πρώτη επανδρωμένη διαστημική αποστολή το νωρίτερο το 2014, ενώ μέχρι το 2020 θα έχουν πραγματοποιήσει επαναπροσέγγιση της Σελήνης.
ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ
 |
ΣΕΛΗΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου